2025 - Col Du Bussang

Dag 1: Hamme - Rehlingen
Op een (ietwat minder) zonnige zaterdag vertrekken we naar de Vogezen.
Maar gezien de afstand te groot was om in 1 dag af te werken via kleine binnenwegen, deden we dat in twee dagen.
Tenslotte was nu ook weer het motorrijden "an sich" het belangrijkste.
Dus, Frankie, Frankie en Peter vertrokken uit Hamme, en na Jan en Patrick "op te pikken" aan de Mc Do in Puurs en Pierre aan het tankstation te Haasrode, vertrokken we vanaf Haasrode via binnenwegen naar Rehlingen.
Dat is een klein dorpje aan de Frans-Duitse grens.
Daar werden we verwacht in hotel Moselblick.
Nadat we de autosnelweg hadden verlaten in Haasrode, passeerden we na een 70-tal Km secundaire wegen in Evelette langs een fritterie.
Een welgekomen koffie- en plasstop.
Een frituurtje/cafe waar de tijd bleef stilstaan en waar je de grote boodschap en de kleine boodschap met meerdere tesamen in dezelfde ruimte kon achterlaten :-).
Daarna reden we naar een tankstation in Luxemburg.
We hadden sinds het vertrek te Hamme er al 230 Km opzitten, dus was er in de benzinetank een beetje plaats voor wat extra "goedkoop" dinosap. (Alhoewel het prijsverschil niet meer groot is tegenover in België)
En dan reden we verder via mooie secundaire weggetjes naar Hotel Moselblick.
Net voordat we Duitsland binnenreden toch nog even de tank volgooien in Luxemburg.
Landhotel Gales (Moselblick hotel) gaf ons onderdak op basis van half-pension.
Toen we aankwamen was helaas het hotel nog gesloten, en een telefoontje later bleek dat men ons niet verwachtte, maar dat we toch gereserveerd hadden. (Een klein administratief foutje van het hotelmanagement blijkbaar).
Na een paar uren in de regen getuft te hebben was een droge kamer (en garage voor onze bikes) welgekomen.
En het avondmaal, frietjes met schnitzel met peperroomsaus, heeft ons zeer zeker gesmaakt!



Dag 2: Rehlingen - Bussang
Het voordeel van iets verder te gaan is dat je natuurlijk wat meer kilometers mag afmalen naar het volgende punt.
Van Moselblik naar Col Du Bussang is 300 km.
's Morgens, na een lekker ontbijt, vertrokken we om 09.30 uur vanuit Rehlingen.
Een 100-tal km later konden we aan de Franse snackbar Omer een kleinigheidje nuttigen. De Kebab was lekker.
Anderhalf uur later even halt houden bij een pizza automaat (jaja, een pizza automaat) in het dorpje Emberménil.


We hebben natuurlijk GEEN pizza uit de automaat gehaald.
Na nog een beurtje tanken kwamen we aan in Bussang waar we in het motohotel "Col De Bussang" werden onthaald als vrienden.
Motohotel Col Du Bussang ligt op 727m hoogte.
Het avaondeten was fantastisch lekker!



Dag 3: Rondrit ten zuiden van Bussang
We startten onze 206km Vogezenverkenning vanaf ons Hotel Col Du Bussangen reden zuidwaarts waar we normaliter het memorial Jacques Henri zouden passeren.
Helaas, wegens een kleien wegomlegging hebben we dat gemist.
We reden richting Ballon d'Alsace (op 1.247m hoogte).
Dat was natuurlijke een waar bochtenfestijn.
De afdaling ook natuurlijk, en een uurtje later was er koffiepauze bij hotel/restaurant Floridor.
Frankrijk barst niet van de bistro's, of eetgelegenheden, en helaas hadden we die middag niets gevonden.
Och ja, goed voor de 'portemonnee' en lijn.
We reden onder meer op de D16 langs onder andere de "Planche des belles filles" (op 1.148m hoogte), en de Ballon de Servance (op 1.216m hoogte).
Bussang is het gebied waar de Moezel ontspringt en dat heeft Frankie ook even bezocht.
De bron van de Moezel ligt namelijk slechts op een kilometer van ons hotel.
De Moezel ontspringt bij de Bussangpas in het Vogezengebergte en mondt uit, na een reis van 560 km, bij Koblenz (Duitsland) in de Rijn.



Dag 4: Rondrit ten oosten van Bussang
We vetrokken vanuit het hotel (logisch gezien we daar logeren :-) ) en na een dikke 10 km passeerden we het punt LA VUE DES ALPES.
Een kleine 40 kilometer later passeerden we het "Mémorial du Rote Rain", een monumentje opgericht ter nagedachtenis van de duizenden slachtoffers uit de oorlog.
Na nog een 60 km kwamen we in de buurt van de ANCIEN BAINS, helaas niet zichtbaar vanop de weg).
We reden dan de D431 op, en gingen richting "Le Grand Ballon" (1.424m) waar we een bovenaan een kopje koffie konden nuttigen in "La Vue des Alpes".
Voorts passeerden we LA LAC DE LA LAUCH, maar ook dat was moeilijk zichtbaar vanop straat gezien de vele bomen die er staan.
Het Lac de la Lauch is een stuwmeer in de Vogezen dat werd aangelegd tussen 1889 en 1894 met een stuwdam van 28 meter hoog en 250 meter lang.
We hielden ook even halt bij het "CIMITIR ROUMAIN".
Dit Roemeens militair kerkhof herdenkt de 678 Roemeense soldaten die werden gedeporteerd door de Duitsers gedurende de eerste wereldoorlog. Zij stierven tijdens hun gevangenschap in 35 verschillende dorpen in de Elzas.



Nog iets verder kwamen we via de COL DU FIRSTPLAN (722m hoogte) aan bij bakkerij LORANG waar we een broodje konden eten.
Nog een 20-tal km verder hielden we halt aan het "Nécropole nationale Le Wettstein", een Franse militaire begraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog.
Het herbergt de graven van 3.535 Franse soldaten.
De meeste van deze soldaten waren Alpenjagers, wat deze necropolis de bijnaam "jagerskerkhof" opleverde.
Van daaruit ging het verder over de Col Du Wettstein (882m hoogte) naar de Col de la SCHLUCHT (1.139m hoogte), waar we ook alweer van een koffietje hebben genoten.
Daarna over de Col Du Bramont (955m), langs het Meer van KRUTH - WILDENSTEIN, een stuwmeer in de rivier de Thur.(545m).
Pierre en Frankie passeerden nog even de "bron van de Moezel".
Een fantastisch avondmaal en een Duvel later was het tijd voor het zandmannetje natuurlijk.

Dag 5: Bussang-Bollendorf
Na een lekker ontbijt tuften we gezapig langs het meer KRUTH-WILDENSTEIN, de COL DU BRAMONT (955m), het LAC DE RETOURNEMER (776m) en het LAC DU LONGEMER (736m) richting Bollendorf.
Helaas waren de weergoden ons niet echt gunstig gezind, en na een kleine twee uur begon het steeds harder te regenen.
Een welgekomen stop was voorzien bij MC DONALDS in Sainte-Marguerite waar een warme koffie soelaas kon brengen.
Een half uurtje later passeerden we aan het LAC DE PIERRE PERCEE (387m), het derde grootste kunstmatige meer van Lotharingen, het grootste waterreservoir in Lotharingen met bijna 62 miljoen m3 water en op sommige plaatsen een maximale diepte van ongeveer 80 meter.
En de weergoden waren nog steeds bezig dat meer zo vol mogelijk te krijgen.
Dan via "LE NEUF ETANG", een meertje gekend doordat er in 2019 grote karpers werden uitgezet, de grootste woog 32kg. In Fénétrange hielden we even halt bij le Glouton (een snackbar/cafe) voor Koffie en een kleine maaltijd van Frans brood.
Vijftig kilometer verder reden we de Duitse grens over.
Iets later reden we tweemaal de SAAR over.
De Saar die ook ontspringt in de Vogezen (te Lorquin) uit de de Rode Saar (Sarre rouge) en de Witte Saar (Sarre blanche).
De rivier stroomt door de Elzas, door Lotharingen en door Saarland, de Duitse deelstaat die naar de rivier is genoemd, en is 246 km (126 in Frankrijk en 120 in Duitsland) lang.
Saarbrücken is de belangrijkste stad uit die deelstaat.
De Saar mondt uit in de Moezel nabij Koblenz.
Die moezel trouwens staken we over om Luxemburg binnen te rijden.
Dankzij de slechte weersomstandigheden kwamen we pas om 19.00uur aan in Hotel Hauer.
Moto in garage, vlug douchen en om 19.30uur aan de dis, en het was zeer lekker!



Het dorpje Bollendorf ligt aan de oevers van de Sauer.
Een rivier die ontspringt in Vaux-sur-Sûre (Belgisch Luxemburg) 173Km lang is en uitmondt bij Wasserbillig in de Moezel.
De Sauer is de natuurlijke grens tussen Luxemburg en Duitslang over een vijftigtal kilometer.

Dag 6: Bollendorf - Hamme
Aan alle mooie liedjes komt een einde en ook deze reis heeft een laatste loodje dat gelukkig maakt (spreekwoorden zijn nooit mijn sterkste speerpunt die veel wind vangen geweest).
We vertrokken te Bollendorf om de laatste 300km te genieten.
Helaas was Jan zijn achterband door een scherp voorwerp gebeten. Hij en Patrick zijn een beetje achtergebleven om herstellingswerken uit te voeren, terwijl de rest naar het koopcentrum aan de Luxemburgse grens reed. Daar zouden we Jan en Patrick opwachten
We reden de rivier IRSEN over, wat een 35,5 km lange en orografisch linkse zijrivier van de Our is.
Over die OUR reden we Duitsland uit en Luxemburg in.
In het laatste tankstation van Luxemburg werd nogmaals dinosap ingeslagen.
Jan en Patrick hadden slecht nieuws, de achterband was niet 100% fitvrij, en om de veiligheid niet in het gedrang te brengen werd op deze feestdag geopteerd om rechtstreeks van daaruit huiswaarts te bollen.
Jan, Patrick en Peter verlieten de groep om sneller thuis te geraken.
Marc, Pierre en de twee Frankies voelden plots hardere kloppen op de vering en wisten daardoor dat ze België waren in gereden.
Heel even een stukje E25 tot afrit nr 48 te Werbomont, zodat er verder kon getuft via de N66.
We reden over de LEMBREE een beek van 15km lang die in de Ourthe uitmondt.
De OURTHE waar we trouwens een beetje later ook hebben over gestoken.
De Ourthe, een zijrivier van de Maas in de Belgische Ardennen, ontstaat door samenvloeiing van de Westelijke Ourthe, die bij Libramont ontspringt en de Oostelijke Ourthe, die bij het Duitstalig plaatsje Ourthe nabij de grens met Luxemburg begint.
Na 165km mondt de Ourthe uit in de Maas te Luik.
Sinds het vertrek in Luxemburg hadden we er een 100-tal km op zitten, en dus wouden we stoppen voor een koffietje te Huy aan de Maas.
Maar driewerf helaas, de herberg was gesloten.
We overschreden dan maar (via de brug natuurlijk) de MEUSE (Maas).
De Maas is een 950 kilometer lange rivier in West-Europa.
De Maas ontstaat uit twee bronnen op het Plateau van Langres, noordelijk van de stad Dijon en stroomt daarna door België en Nederland.
In Nederland is de Maas de zuidelijkste van de grote rivieren en mondt ze via de Nederlandse rivierdelta uit in de Noordzee.
We reden verder tot we aan een frituurtje kwamen voor een kleine hap en drankpauze.
Het was natuurlijk niet hetzelfde zonder onze drie vrienden, en onze gedachten waren bij hen en hoopten dat ze droog en veilig zouden thuis geraken.
Gedurende een kleine twee uur over secundaire wegen later nog een koffietje gedronken in Haacht.
Van daaruit verder tot op de ring van Brussel, waar Pierre richting zijn heimat, en Marc en de Frankie's naar hun thuis reden.
Eenmaal thuis kregen we het verlossende bericht dat iedereen veilig en wel thuis was aangekomen, en konden we ons verhaal vertellen aan moeder de vrouw.
Het was alweer een fantastische reis en afspraken werden reeds gemaakt voor volgend jaar...